[...] Ο κόσμος του Διονύση Φωτόπουλου είναι ένας κόσμος μαγικός. Όχι τόσο για το θεαματικό ανάπτυγμα του φάσματος των συστατικών του, όσο για τη δραματική ένταση που ενεργοποιεί τους πυρήνες του και τους διαστέλλει. Για τη συνοχή κυρίως που συντονίζει τις συχνότητες του εσωτερικού ρυθμού των προτάσεών του, αλλά και για τη συνέπεια που μελοποιεί τις προεκτάσεις των εικαστικών του προβληματισμών. Στο κέντρο του κόσμου αυτού, μέσα από τη διάχυση ποικίλων αντανακλάσεων της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας, εμβληματικών αναμνήσεων της βυζαντινής και μεταβυζαντινής εποχής, βιωματικών προσλήψεων της λαϊκής τέχνης, κυρίως όμως μέσα από τις στιγματικές καταθέσεις της γενιάς του \'30, δεσπόζει μια επίμονη καλειδοσκοπική θεώρηση του ελληνικού υποδείγματος. Με δοξαστικό της άξονα την ανθρώπινη μορφή σε όλη την απειρία των παραλλαγών που συνθέτουν οι ανεξάντλητες εκδοχές της.
Στην περίπτωση του Φωτόπουλου η συλλεκτική μανία δεν πηγάζει από κάποια αιτήματα ιδιοκτησιακής φύσεως, αλλά από την ανάγκη μιας διεξόδου αυτογνωσίας. Το ακριβό και το ευτελές, το σημαντικό και το ασήμαντο καταγράφουν ισότιμα τους βηματισμούς μιας εξελικτικής διαδικασίας, αντανακλώντας στιγμιότυπα από μια ολόκληρη ζωή αφιερωμένη στην αναζήτηση της άλλης διάστασης, το φανταστικό υπέδαφος της πραγματικότητας και τον φυσικό ορίζοντα του σκηνικού χώρου. [...] (Άγγελος Δεληβορριάς)